گاهی می شینم با خودم در باره زندگیم فکر میکنم درباره بودنم ، اتفاق هایی که توی زندگی برایم می افته ، کارهای خوب و بدی که انجام میدم و هزاران هزار مسئله دیگه

یه وقتایی از بودنم دلگیرم دنبال یه علتی می گردم هدف از خلقت ، هدف از بودن ....

گاهی فکر میکنم آدما همیشه ناراضی اند . هیچ کس از اونی که هست راضی نیست .

گاهی روزا میشه که واقعا دلت می خواد تنها باشی تنهای تنها وسط یک جزیره  ، هیچ کس اطرافت نباشه هیچ صدایی ، سکوت مطلق

و می رسه یه روزی که تنهای تنها میشی اولش خوبه احساس آرامش میکنی در تنهایی کارهای مورد علاقه ات را بدون هیچ مزاحمی انجام می دهی بعد کم کم می شود تکرار مکررات ، دیگه لذتی ندارند .اونوقت کلافه میشی از تنهایی به ستوه میایی ، دچار ترس و توهم میشی به همه چیز فکر میکنی مسائل بزرگ و کوچک زندگیت از ابتدا تا کنون مرتب دور خودت می چرخی .  هیچ صدایی نیست  گاهی کوچکترین صدایی تو را از جا می پراند مشغول کتاب خواندن ، دیدن تلویزیون ، باز و بسته کردن در یخچال ، ولی باز احساس تنهایی آزارت میدهد حتی حضور بچه ی کوچکی در کنارت آرامت می کند و اینبار  شاکی از تنهایی می شوی کاش یکی در بزنه حتی اگه به اشتباه

نمی دانم این یعنی ناسپاسی